Τελικά έχουμε βαλθεί ν' αποδείξουμε ακριβείς όλους όσους προέβλεπαν ότι αυτή η χώρα δεν μπορεί να σωθεί πλέον ούτε με βοήθειες, ούτε με κουρέματα χρέους, ούτε με τίποτα. Αφορμή γι' αυτή την προφανή κι αυταπόδεικτη διαπίστωση αποτέλεσε η ίδρυση του 15ου κόμματος από τον Ιούνιο του 2012, οπότε κι είχαν γίνει οι τελευταίες εκλογές. Ανοίγω μια παρένθεση εδώ για να πω ότι δεν περιλαμβάνω στο μέτρημα το "εγχείρημα" του Θεοδωράκη που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να θεωρηθεί κόμμα με τίποτα. Άλλωστε το είπε κι ο ίδιος "αν αποτύχω θα προσπαθήσω να επιστρέψω στη δημοσιογραφία". Να πετύχαινες πού ρε φιλαράκι ; Να σώσεις (κι εσύ) τη χώρα ; Επειδή σου έκατσε κι έπιασε το εστιατόριο και βγάζεις ένα γενναίο μεροκάματο από κει νόμισες ότι με οτιδήποτε αλλότριο της ιδιότητάς σου εγχείρημα καταπιαστείς θα πετυχαίνει ; Κι ας αφήσω τα στελέχη του "κόμματος" που δε λέγονται καν, από θέσεις ; Τί ήταν αυτή η "έκθεση ιδεών κι ευχών" που σου ανακύκλωσαν όλα τα θολοκουλτουριάρικα media με τα οποία αλληλοδιαπλέκεσαι ; Ξέρεις πόσα τέτοια και πιο στοιχειοθετημένα μάλιστα λέγονται καθημερινά στα καφενεία μετά από λίγα τσίπουρα και τον απαραίτητο πρόλογο "αχ, κάντε μια μέρα Πρωθυπουργό και να δείτε τι θα κάνω" ; Θεοδωράκης, η ελπίδα του τόπου. Τέλος πάντων ευθυμήσαμε πάλι. Για να επανέλθω στο θέμα μας, αυτή η είναι έννοια του πώς αντιλαμβάνεται την κρίση ο Έλληνας. Αντί να βάλουμε τα κεφάλια κάτω και να δουλέψουμε αγόγγυστα μπας και παράγουμε επιτέλους τίποτα κι αρχίσουμε ν' απομειώνουμε σιγά-σιγά το δυσθεώρητο χρέος το οποίο δημιουργήσαμε αφρόνως "ζώντες ασώτως", ασχολούμαστε καθημερινά με το ψώνιο του κάθε απίθανου που νόμισε ότι θα σώσει κι αυτός την Ελλάδα κάνοντας άλλο ένα κομματίδιο το οποίο και κανείς δε θα μάθει ποτέ, μόνο και μόνο για να φτάνει σε οργασμό κοιτώντας τη μάπα του στον καθρέφτη κι αποκαλώντας τη "αρχηγέ". Σοβαρά τώρα, υπάρχει κανείς άνθρωπος σ' αυτή την καθημαγμένη χώρα που μπορεί να μας πει τι πρεσβεύει (όχι τι υπόσχεται) καθώς και τον ιδεολογικο-πολιτικό φορέα των : "Συμφωνία για τη νέα Ελλάδα", "Δραχμή", "Πλάνο Β", "Ένωση πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ" και πολλών άλλων τέτοιων φαιδροτήτων ; Το πολύ πολύ να βρεθεί κανένας μερακλής να σου πει "α, το κόμμα του Λοβέρδου, ή του Κατσανέβα, ή του Αλαβάνου, ή του Μόσιαλου" (αντίστοιχα), αλλά μέχρι εκεί. Γεμίσαμε αρχηγούς και καθόμαστε και περιμένουμε να βρέξει ανάπτυξη, ή εξωτερική βοήθεια, ή κατακλυσμιαίες αλλαγές που θα μας ευνοήσουν στο να τη "σκαπουλάρουμε", ανάλογα με την ιδεολογική αφετηρία του καθενός. Α, και στο τέλος πάντα θα φταίει η Μέρκελ κι ο Σόιμπλε. Σωστά επαναστάτες του καναπέ ; Ε, συντρόφια ;
