Η αγωνία του τερματοφύλακα

Προφανώς μιλάω για την αγωνία του τερματοφύλακα πριν την εκτέλεση του πέναλτι. Είναι η αγωνία που βλέπω να προσπαθούν να επιβάλλουν τα γνωστά ΜΜΕ στο λαό που παρακολουθεί εμβρόντητος τις εξελίξεις. Εγώ πάντως θεωρώ, το λέω κι αμαρτίαν ουκ έχω, ότι όλα αυτά είναι προσχηματικά και δεν πρόκειται να γίνει τίποτα απ' αυτά που υποτίθεται ότι επικρέμονται από πάνω μας "εάν και εφόσον". Πρώτα απ΄ όλα αν ήταν (ή να μπορούσαν) να μας πτωχεύσουν απότομα κι ασύντακτα θα το είχαν κάνει προ πολλού. Προφανώς δεν τους συμφέρει ή δεν μπορούν, το ίδιο είναι δε με νοιάζει. Άρα ο μεγάλος κίνδυνος απλά δεν υφίσταται. Ο λίγο μικρότερος κίνδυνος, η συντεταγμένη χρεωκοπία εντός €υρώ, πράγματι υφίσταται ως δυνατότητα αλλά πιστεύω όχι ως κίνδυνος. Ο λόγος είναι ότι έχουν πλέον δαπανήσει ήδη πάρα πολλά για μας ή εξ αιτίας μας για να τα "χαρίσουν" έτσι απλά. Αυτό σημαίνει θα πιέσουν όσο μπορούν για να αρχίσει να προκύπτει κανένα πλεόνασμα και καμιά (δειλή) αποπληρωμή. Επειδή όμως η περιβόητη ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει ποτέ σ' αυτή τη χώρα κι η πιθανότητα να παραχθεί κανένα €υρώ είναι χλωμή κι άρρωστη, η μόνη λύση είναι να εντείνουν κι άλλο ακόμα την εσωτερική υποτίμηση που ήδη έχει πιάσει τον αρχικό στόχο του 40%. Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι θα μειωθούν οι πάσης φύσεως αποδοχές μας κατά τι ακόμα και τέλος. Το μεγαλύτερο βάρος στη φάση αυτή, πρέπει να, και θα το σηκώσουν οι λογής κρατικοδίαιτοι. Όποιος έχει απλωμένο το χέρι δηλαδή και τόσα χρόνια πέφτει μέσα κάτι κρατικό (ως αμοιβή, επίδομα, παροχή). Τώρα, αυτό θα γίνει με απολύσεις, θα γίνει με άγρια περικοπή μισθών, επιδομάτων, φοροαπαλλαγών, συντάξεων, επικουρικών, εφάπαξ, είτε με λίγο απ' όλα τα παραπάνω, δεν ξέρω, αλλά με κάτι από τα παραπάνω θα γίνει. Είναι γνωστό ότι η Τρόικα ήδη παραδέχτηκε την αποτυχία του Μνημονίου και δέχεται ότι έχει "εξαντληθεί η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων". Άρα τι απομένει ως λύση στο γρίφο; Η μείωση των Δημοσίων Δαπανών (αφού αύξηση των εσόδων δεν προκύπτει ούτε ως ελπίδα). Μα ακριβώς όλα όσα παρέθεσα παραπάνω αποτελούν τους κυριότερους τρόπους μείωσης των Δημοσίων Δαπανών. Επειδή όμως οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι ήδη ζαλισμένοι και δυσαρεστημένοι έπρεπε να βρεθεί κάτι να "τους χρυσώσει το χάπι". Ε, αυτό είναι όλη αυτή η συζήτηση περί κατάργησης του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, της μείωσης του κατώτατου ονομαστικού μισθού, κι η καθιέρωση των ατομικών συμβάσεων εργασίας (με ταυτόχρονη κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων). Είναι "η σος για να γλιστρήσει καλύτερα" στους ... δημοσίους υπαλλήλους που θα έχουν απομείνει η μείωση των εισοδημάτων τους. Γνωρίζουν όλοι πολύ καλά (κι όχι μόνο ο Αντωνάκης με τις κόκκινες κι εμπριμέ γραμμές του) ότι αν παράγεται κάτι σήμερα στην Ελλάδα προέρχεται από τον καθημαγμένο ιδιωτικό τομέα. Ε, δεν μπορούμε να "σκοτώσουμε" εντελώς κι αυτόν. Γι' αυτό αδέρφια συνιστώ ψυχραιμία, υπομονή κι αλληλεγγύη. Α, και κλείστε τη επιτέλους τη ριμάδα την τηλεόραση. Αν ίσχυαν έστω τα μισά απ' όσα "εγκύρως" είχαν προβλέψει οι τηλεοπτικοί αργυρώνητοι ανθυποαστέρες, θα έπρεπε να είχαμε χρεοκοπήσει και τυπικά από πέρυσι, να είχαν βγει τα τανκς στους δρόμους από το Σάββατο πριν τα Χριστούγεννα, να είχαμε γυρίσει στη δραχμή από τον Οκτώβριο, να είχαν καταρρεύσει οι τράπεζές μας από τι καλοκαίρι, να να να. Ο διαιτητής έχει σφυρίξει, μια σωστή βουτιά είναι. Ας την κάνουμε.