Τι να πει κανείς

Να 'μαστε και πάλι εδώ. Μετά την εκούσια αποχή λίγων ημερών ας μοιραστούμε λίγες σκέψεις. Κατ' αρχάς να υπενθυμίσουμε ότι εδώ δε "βγάζουμε ειδήσεις" ούτε πιάνουμε τον "παλμό των γεγονότων". Ακριβώς για το λόγο αυτό περιμέναμε να περάσει ο καταιγισμός των γεγονότων και των εξελίξεων σε όλα τα μέτωπα κι αφού κρυώσουν λίγο να τα συζητήσουμε. Τι έχει γίνει στο μεταξύ ; Μάς "φόρεσαν" τον Παπαδήμο σαν Πρωθυπουργεύοντα και με θητεία μάλιστα που πολύ φοβάμαι θα εκτείνεται πολύ πέρα από τις επόμενες εκλογές (οι οποίες βέβαια ΔΕΝ θα γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου). Έτσι είναι, στην χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία φτάσαμε να θεωρούμε απαγορευτικό να δίνεις το λόγο στο λαό και διορίζουν Κυβερνήσεις-οπερέτες. Διότι μη μου πείτε ότι δεν πρόκειται για οπερέτα όταν έρχονται να "πατήσουν κόκκινο χαλί" αυτόκλητοι "αστέρες" πριν καν λάβουν το τυπικό τηλεφώνημα, έρχονται να ορκιστούν (Βορίδης) με γυναίκες, παιδιά κλπ λες ορκίζονται πτυχιούχοι, παίρνουν κυβερνητικούς θώκους "μπουμπούκοι" και "γομάρια" και στη διαδικασία λήψης ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή ο Παπαδήμος λείπει επιδεικτικά υπογραμμίζοντας ακριβώς το πώς αντιλαμβάνεται το ρόλο που ανέλαβε να παίξει (και τον παρακάλεσαν κιόλας). Η ουσία πίσω απ' όλα αυτά είναι στο ότι έχει φύγει οριστικά ο έλεγχος της τύχης και της μοίρας μας από τα χέρια μας και μιλάω ως λαός. Είχε πει εκείνος ο κλόουν με τον έρπη εκεί στο Καστελόριζο ότι "απολέσαμε μέρος της Εθνικής μας κυριαρχίας" και τότε λίγοι έδωσαν σημασία. Τελικά σε ούτε δύο χρόνια καταντήσαμε πεταμένοι στο περιθώριο της ΕΕ, πεινασμένοι, καταφρονεμένοι αν όχι χλευασμένοι και αποδιοπομπαίοι πένητες με το χέρι απλωμένο και τίποτα και κυρίως ΚΑΝΕΝΑΝ να θυμίζει την Ελλάδα που επιβίωσε στο διάβα των αιώνων αγωνιζόμενη. Σήμερα πια δεν της επιτρέπουν ούτε εκλογές να κάνει, για να μη συζητήσουμε για το τι μπορεί να διεκδικήσει και περιφρουρήσει από τα Εθνικά της δίκαια, Εθνικούς στρατηγικούς στόχους κλπ. Γίναμε η πιο κραυγαλέα απόδειξη του δόγματος : "σήμερα τους λαούς δεν τους υποδουλώνεις με τα όπλα αλλά με τα λεφτά". Μάθαμε όλοι να καθόμαστε , να διαπλεκόμαστε, να διαφθειρόμαστε και να διαφθείρουμε, να κλέβουμε το Κράτος και τον διπλανό μας, να τρεφόμαστε με επιδοτήσεις, "πακέτα βοήθειας" και άλλα συναφή και να απαιτούμε με θράσος κατανόηση (για την Ελληνική πραγματικότητα), ανοχή, αλληλεγγύη και εν τέλει διάσωση από τους Ευρωπαίους εταίρους μας τους οποίους σημειωτέον εξαπατούσαμε ΚΑΙ χλευάζαμε επί σειρά ετών. Μάθαμε λοιπόν να αντιδρούμε μόνο αν μας θίγουν το ραχάτι, ή την "πορτοφόλα", ή και τα δύο μαζί και τώρα που ήρθε (επιτέλους) η ώρα να τα στερηθούμε και τα δύο γκρινιάζουμε. Αλλά ακόμη και κατά τον επιθανάτιο ρόγχο της η Ελλάδα (γιατί αυτό ζούμε αυτές τις μέρες) γελιοποιείται. Στήσαμε τσαντήρια επί δύο μήνες στο Σύνταγμα για να παραστήσουμε τους αγανακτισμένους και το νόημα ήταν να βρίσκουν κάτι να κάνουν οι άνεργοι κι οι αργόσχολοι που μαζεύονταν εκεί για να παίζουν μπάλα, να τριγυρνάνε με το φραπέ στο χέρι και φυσικά το iphone για να twittάρουν τις εξελίξεις. Κάνει μια ύστατη έκκληση (άδικη, άστοχη κι ατελέσφορη αλλά πάντως από τη νόμιμη κι εκλεγμένη Κυβέρνηση της χώρας) η πολιτεία να μαζευτούν κάποια χρήματα κι ανακαλύψαμε κινήματα τύπου "δεν πληρώνω". Στα πλαίσια της απόλυτης γελιοποίησης ήταν κι οι εικόνες με τους διάφορους ρεπόρτερς να ρωτούν τους περιχαρείς "αγανακτισμένους" στο Σύνταγμα διάφορα όπου απαντούσαν με έτοιμα τσιτάτα κι όταν έφτανε η απλή ερώτηση "εσείς ψηφίζετε;" να μην ξέρουν πού να κρυφτούν. Γιατί έτσι είναι φιλαράκι, όταν είναι η ώρα να ψηφίσεις Κυβέρνηση που θα διαχειριστεί της τύχες της χώρας σου στο εγγύς μέλλον και με τις δεσμεύσεις που τυχόν αναλάβει και τις τύχες των επόμενων γενεών, εσύ είτε πας παραλία "για να στείλεις ένα μήνυμα" είτε παρκάρεις πίσω από το βολικό "εμένα μη μ' ανακατεύετε μ' αυτά, δεν ασχολούμαι με την πολιτική", είτε το ακόμη χειρότερο πας και ψηφίζεις με το βλέμμα στο παρελθόν (να ψηφίσω αυτούς που μας έδωσαν την ευκαιρία να κονομήσουμε και γίναμε άνθρωποι, ή απλά αυτό που ψήφιζε ο μπαμπάς μας γιατί κάποιοι του "φάγανε¨το μπαμπά στο βουνό κλπ). Το αποτέλεσμα όλων αυτών των αυτιστικών συμπεριφορών το βλέπουμε και το ζούμε. Βέβαια ακόμα και τώρα μ' αυτή την ελπίδα ζούμε. Τώρα να βγει ένας πολιτικός αρχηγός κόμματος και να υποσχεθεί οτιδήποτε στη λογική του "λεφτά υπάρχουν" είμαστε ικανοί και έτοιμοι να τον εκλέξουμε μέχρι κι αυτοδύναμο για να "βρέξει λεφτά" και πάλι. Πάντως αν έμεινε κάτι απ' όλη αυτή την ιστορία να με διασκεδάζει είναι η όψιμη δημόσια "μεταμέλεια" διάφορων καταπράσινων "δημοσιογράφων" οι οποίοι με άρθρα δεξιά κι αριστερά λένε ότι μάλλον έκαναν λάθος που στήριξαν με τρέλα τον ΓΑΠ. Φυσικά πλέον η ζημιά έχει γίνει και δεν υφίσταται και πιθανότητα διόρθωσης. Συνεπώς το αποτέλεσμα όλων αυτών των "ομολογιών" είναι απλώς να μας διασκεδάζουν (κλαίγοντας). Οπότε βλέποντας όλη αυτή την κατάντια που περιγράφεται πιο πάνω δε μένει παρά ν' αναρωτηθούμε , τι να πει και τι να κάνει κανείς.