Και λοιπόν ;

Επειδή κάποιοι φίλοι που μας παρακολουθούν εδώ εξέφρασαν δια ζώσης σχόλια για την πρόβλεψη του προηγούμενου post , νοιώθω την ανάγκη να επανέλθω και να επισημάνω ότι το γεγονός ότι δεν "τα 'σπασε" ο Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής δε σημαίνει ότι δεν το είχε αποφασίσει. Αυτό θα είχε νόημα και θα γινόταν αν δεν "έπαιρνε" τίποτα από το τραπέζι. Τη στιγμή που συμφωνήθηκε και επιμήκυνση της αποπληρωμής και μια καλή μείωση του επιτοκίου δανεισμού δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει. Απόδειξη ότι το είχε κατά νου είναι η μυστική, ακόμα κι απ' τον Πεταλωτή που τον συνόδευε, συνάντηση του Παπανδρέου με τον Ιρλανδό Πρωθυπουργό πριν από την έναρξη της Συνόδου αργά το βράδυ της Παρασκευής. Τέλος πάντων, την επιμήκυνση της αποπληρωμής θα μας την έδιναν ακόμα κι αν δεν τη ζητούσαμε, γιατί είναι απολύτως σίγουρο και προφανές ότι αλλιώς δεν επρόκειτο να πάρουν πίσω τα δανεισμένα τους. Εντάξει εμείς θα το πανηγυρίσουμε σαν να πρόκειται για επιτυχία, άλλωστε εκλογές έχουμε σε λίγο, αλλά το θέμα παραμένει τι θα γίνει με τις περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές στην Οικονομία, και στην Κοινωνία προσθέτω εγώ. Διότι πολύ απλά, αν δεν καλλιεργηθεί φορολογική συνείδηση ώστε να πληρώνουμε τους φόρους μας, αν δεν τελειώσει κάποτε ο καρκίνος της διαφθοράς που δεν αφήνει να προχωρήσει τίποτα, αν δεν εξορθολογιστούν οι λειτουργικές δαπάνες του Δημοσίου (να απολυθούν οι απολύτως περιττοί δημόσιοι υπάλληλοι που υπολογίστηκαν σε 125.000), αν δεν εξαφανιστεί (συνδέεται με την προηγούμενη πρόταση) η γραφειοκρατία, αν δεν αναμορφωθεί το φορολογικό σύστημα με αναπτυξιακή κι όχι απλώς εισπρακτική λογική, αν δεν βρούμε τρόπο να γλυτώσουμε από το βάρος των απίθανων που ταΐζουμε (λαθρομετανάστες κλπ), αν δεν πουλήσουμε και καμιά συμμετοχή του Δημοσίου σε Οργανισμούς δημόσιας ωφέλειας δεν πρόκειται να γίνει τίποτα ουσιαστικό κι απλώς με τη λήξη του παρόντος μνημονίου θα πρέπει να μπούμε κάτω από ένα καινούργιο χειρότερο και φυσικά αυτό δεν πρόκειται να γίνεται συνέχεια, μετά το δεύτερο μνημόνιο, δηλαδή σε περίπου 30 χρόνια από τώρα, θα μας αφήσουν να σαπίσουμε μέσα στα περιττώματά μας και να ξεχαστούμε ever after ...