Κατάντια

Με τη σύλληψη της Αντωνίας Ηλία, της φυγόδικης πρώην δικαστίνας δεν μπορώ να κρύψω ότι μου "ανεβαίνει" μια θλίψη γι' αυτή τη χώρα στην οποία ζούμε. Η εν λόγω σιχαμερή, όπως και μια Μπουρμπούλια που πιάστηκε νωρίτερα αλλού, ήταν υποτίθεται εκπρόσωποι της Δικαστικής Εξουσίας, θεσμός ταγμένος από το Σύνταγμα να ελέγχει την Εκτελεστική Εξουσία και να εγγυάται έτσι τη δίκαιη λειτουργία του Κράτους. Το πώς κατάντησαν αυτές οι θείτσες και κάποιος Καλούσης (αν τον θυμάστε) και κάποιος Κεχαγιόγλου και τόόόόσοι άλλοι, τη Δικαστική Εξουσία είναι προφανές και δε χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω. Άλλο θέμα απόλυτα συναφές από την επικαιρότητα, είναι η Αστυνομία (οι περιβόητες δυνάμεις καταστολής που θα 'λεγε κι η Κομμουνιστική Ιντελιγκέντσια) που έχει αποδυθεί σ' έναν ιδιότυπο και πρωτοφανή αγώνα να εξοντώσει κάθε Έλληνα που θα βρεθεί στο δρόμο διαδηλώνοντας (δικαίως ή αδίκως δεν έχει σημασία) με δολοφονικές "γκλοπιές" στο κεφάλι, με "ζαρντινιέρες" και διάφορα άλλα ευφάνταστα κόλπα τη στιγμή που επιδεικνύει προκλητική μεροληψία υπέρ των λογής απίθανων που παρασιτούν κι εγκληματούν στη χώρα μας ! Αν θυμηθεί κανείς και τους διεφθαρμένους εφοριακούς, τους ναρκέμπορους κι εκβιαστές Αστυνομικούς, τους κοσμικούς κι έκλυτους κληρικούς, τα σεξομανή πρεζόνια- δασκάλες, τα κυκλώματα γιατρών, τις τόσες και τόσες "μεμονωμένες" περιπτώσεις φαρμακοποιών που ξαφρίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία με διάφορες απάτες και κάθε άλλη περίπτωση σήψης και κοινωνικής αποσύνθεσης, δεν μπορεί παρά να κλάψει πικρά. Και γοερά ν' αναφωνήσει : ποιος θα μας προστατεύσει από τους θεσμικούς μας προστάτες ;