Είναι αλήθεια ότι χάθηκα από δω για κάποιο (μεγάλο) διάστημα αλλά επανέρχομαι, ελπίζω όπως όμως με ξέρατε, ούτε δριμύτερος, ούτε γλυκύτερος. Προς στιγμήν μια ανάρτηση του Άγη Βερούτη που ταυτίζομαι μαζί του σχεδόν απόλυτα το τελευταίο διάστημα (παλιότερα ήταν πιο συστημικός για να μην τον βρίσω χειρότερα). Απολαύστε χολή :
Ενώ συχνά οι άνθρωποι μπορούν να πούνε ψέμματα για την πραγματικότητα, οι αριθμοί μόνο την αλήθεια μπορούν να λένε.
Όταν το 2004 είχαμε ΑΕΠ €181 δισ., το σύνολο της συνταξιοδοτικής δαπάνης ήταν €14 δισ. Το 2016 με το ίδιο ΑΕΠ των €181 δισ. έχουμε συνταξιοδοτική δαπάνη πάνω από €31 δισ.
Οι ετήσιοι μισθοί του δημοσίου για το 2016 είναι περί τα €15 δισ. και η κρατική επιχορήγηση των ταμείων είναι άλλα €15-€18 δισ. Από το 2000 ως το 2016 τα ασφαλιστικά ταμεία θα έχουν επιχορηγηθεί από το κράτος περί τα €230 δισ. που έχουν πληρωθεί σε συντάξεις.
Αυτά εμπεριέχονται στο συνολικό κρατικό χρέος των €320 δισ. που θα κληθούν να εξυπηρετήσουν οι Έλληνες φορολογούμενοι στα επόμενα χρόνια. Σε αυτούς τους φορολογούμενους το κράτος χρωστά περί τα €10 δισ συμπεριλαμβανομένων και των «κρυφών κωδικών” που ανακάλυψε προ λίγων ημερών η τρόικα.
Τα ιδιωτικά μη εξυπηρετούμενα χρέη έχουν εκτοξευτεί στα τελευταία 7 χρόνια.
Ενώ το 2009 τα μη εξυπηρετούμενα τραπεζικά δάνεια δεν ξεπερνούσαν τα €10 δισ. από τα €260 δισ. συνολικών δανείων, το 2016 αθροίζουν σε περισσότερα από €115 δισ., δηλαδή άνω του 50% του συνολικού τραπεζικού δανεισμού των €200 δισ.
Περί τα €95 δισ. είναι οι μη εξυπηρετούμενες ιδιωτικές οφειλές προς την εφορία, και αυξάνονται πλέον με ρυθμό περί του €1,5 δισ. μηνιαίως, δηλαδή οι βεβαιωμένοι φόροι ετησιοποιημένοι ξεπερνούν κατά €18 δισεκατομμύρια (!) ή 10% του ΑΕΠ, την φοροδοτική δυνατότητα των Ελλήνων φορολογούμενων.
Στα ασφαλιστικά ταμεία δεν εξυπηρετούνται περί τα €17 δισ. οφειλών. Προς δήμους και ΔΕΚΟ οφείλονται άλλα €8 δισ. από τους πολίτες, ενώ μόνο στην ΔΕΗ οι μη εξυπηρετούμενες οφειλές πλησιάζουν τα €3 δισ.
Το ιδιωτικό μη-εξυπηρετούμενο χρέος των Ελλήνων προς κρατικές οντότητες και τις [ημικρατικές] τράπεζες αθροίζει σε περισσότερα από €235 δισ. και αυξάνει γεωμετρικά.
Ταυτόχρονα βρισκόμαστε σε καθεστώς capital controls, και όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις φεύγουν από τη χώρα τροχάδην, με πιο πρόσφατη την αποχώρηση της Pepsico και το κλείσιμο εργοστασίων σωρηδόν τον τελευταίο χρόνο, ενώ οι εξωτερικοί επενδυτές κρατούν στάση αναμονής, ώσπου να αποχωρήσει η παρούσα κυβέρνηση.
Η ημιαπασχόληση με 53% των συνολικών θέσεων εργασίας, ξεπέρασε την πλήρη απασχόληση που έπεσε στο 47% για πρώτη φορά στη χώρα μας. Αυτό ενώ ο συνολικός αριθμός των εργαζόμενων της παραγωγικής οικονομίας, που πληρώνει τους φόρους, έχει περιοριστεί στους 2.900.000 ανθρώπους περίπου οι φόροι των οποίων πρέπει να ταΐσουν 3.000.000 συνταξιούχους και 700.000 δημόσιους υπαλλήλους. Πλέον από τους 2.900.000 εργαζόμενους, άνω των 1.500.000 είναι ημιαπασχολούμενοι.
Από τη δημιουργία αξίας με την εργασία αυτών των 2.900.000 ανθρώπων, πρέπει να ζήσουν και να φάνε επίσης άλλοι 1.500.000 άνεργοι, συν άλλοι 2.500.000 μη οικονομικά ενεργοί Έλληνες περιλαμβανομένων και των παιδιών. Ευτυχώς, περί των 500.000 Ελλήνων έχουν μεταναστεύσει για εργασιακούς λόγους στο εξωτερικό και δεν χρειάζεται να τους ζουν οι 2.900.000 Έλληνες που ακόμα εργάζονται.
[Όποιος πληρώνεται από το Δημόσιο Ταμείο, δυστυχώς δεν συνεισφέρει πραγματικά στους φόρους, καθώς οι φόροι του είναι απλά έκπτωση στην αμοιβή που λαμβάνει από το κράτος.]
Η Ελληνική οικονομία είναι σαν μια ανάποδη πυραμίδα όπου 10.800.000 άνθρωποι στηρίζονται πάνω στην παραγωγή 2.900.000 ανθρώπων, δηλαδή μια αντιστοιχία 1 : 3,7 ή δουλεύει ένας για να ζήσουν 3,7 χωρίς καν να υπολογίσουμε τους μετανάστες και πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας χωρίς δικαίωμα εργασίας, δηλαδή τους ζει το κράτος, ή δουλεύουν παράνομα χωρίς να πληρώνουν τους φόρους και εισφορές που πληρώνουν οι υπόλοιποι.
Αντίστοιχα, η λειτουργία της Ελληνικής Οικονομίας βασίζεται σε μια υπερβολικά μεγάλη γραφειοκρατία, όπου πχ χρειάζεσαι 17 πιστοποιητικά και χαρτιά για να πάρεις μια άδεια να ανοίξεις ένα μαντρί (!), η οποία θρέφει μια διαφθορά εξίσου τεράστιου κόστους!
Με αριθμούς, το κόστος της γραφειοκρατίας ξεπερνάει το 6,5% του ΑΕΠ, ενώ της διαφθοράς του δημοσίου ξεπερνάει το 6% του ΑΕΠ. Σε απλά νούμερα, η διαφθορά και η γραφειοκρατία κοστίζουν στην Ελληνική Οικονομία 13,5% του ΑΕΠ ή €24,4 δισεκατομμύρια, ή ποσό ίσο με το 81% των συντάξεων που πληρώνει η χώρα φέτος, ή διπλάσιο των συνολικών ασφαλιστικών εισφορών που μαζεύτηκαν το 2016!!!
Η Ελλάδα είναι σαν ένας κολυμβητής που προσπαθεί να διασχίσει τον πορθμό του Ευρίπου, με δυο τσιμεντόλιθους δεμένους στην μέση του, και τα χέρια του δεμένα πισθάγκωνα!
Δεν γίνεται!
Δεν γίνεται!
Δεν γίνεται!
Αντί λοιπόν να ασχολούνται όλοι στον κυβερνητικό θίασο με το πώς θα αποφευχθεί ο πνιγμός της χώρας-κολυμβητή, ασχολούνται με τα κανάλια. Τα κανάλια, αν είναι δυνατόν!!! Ενώ η αγορά πνίγεται!
Ως τώρα τίποτα δεν έχει κάνει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που να μην έφερε τη χώρα σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που ήταν πριν! Τίποτα!
Αυτό φαίνεται και στην κατάρρευση της αποδοχής της κυβέρνησης αυτής από τους πολίτες, η οποία πλέον έχει απέναντί της 9 στους 10 Έλληνες!
Μόνο βάρυνε τους τσιμεντόλιθους προσθέτοντας μια πενταπλάσια ΕΡΤ από αυτό που είχε διαμορφωθεί η δημόσια τηλεόραση ως ΝΕΡΙΤ, και προσλαμβάνοντας περί τους 30.000 δικούς της Καρανίκες να σιτίζονται από τις σάρκες των Ελλήνων.
Τί λοιπόν θα κάνει μια οποιαδήποτε φιλελεύθερη κυβέρνηση, όταν η κατάσταση έχει πλέον εκφυλιστεί τόσο πολύ, τόσο γρήγορα, από τόσο ανίκανους ανθρώπους που υποσχέθηκαν στον κολυμβητή πως θα τον περάσουν απέναντι με μια φαντασιακή βάρκα για να τους εμπιστευτεί να τον πλησιάσουν, ώστε τελικά να του βαρύνουν τους τσιμεντόλιθους και να του σφίξουν το δέσιμο των χεριών του πισθάγκωνα;
Τίποτε περισσότερο από το να αφήσουν τον άνθρωπο να κολυμπήσει, λύνοντας έστω το ένα χέρι του και κόβοντας τον ένα τσιμεντόλιθο στην αρχή, και πελεκώντας τον άλλον τσιμεντόλιθο όσο θα κολυμπάει.
Οι Έλληνες καταλάβαμε επιτέλους πως κανείς δεν έχει βάρκα για να μας περάσει απέναντι. Καταλάβαμε πως πρέπει να κολυμπήσουμε. Μόνοι μας. Οι αυταπάτες τελείωσαν.
Πρέπει να δουλέψουμε για να μην πνιγούμε, αλλά κάποιος πρέπει επιτέλους να μας αφήσει να δουλέψουμε.
Αυτός ο κάποιος δεν θα είναι ο σημερινός θίασος.
