R.I.P. Κύπρος

Έχουμε επανειλημμένα πει ότι εδώ σχολιάζουμε γεγονότα αφού "κρυώσουν" κάπως, με τη σχετική ψυχραιμία που παρέχει η όποια χρονική απόσταση από τα συμβάντα. Συνεπώς ο λυρισμός στον τίτλο ίσως ξενίζει λίγο. Ξεκινώντας απ' αυτό οφείλω να πω ότι παρά τις μακρές "διαπραγματεύσεις" το θέμα Κύπρος έχει τελειώσει και μαζί του κι η Κύπρος φυσικά. Πράγματι πρόκειται για ένα νέο πείραμα (το πρώτο πείραμα ήμασταν εμείς οι Έλληνες) απ' αυτά που έχουν σαν μόνο σίγουρο αποτέλεσμα το θάνατο του πειραματόζωου. Κι η Κύπρος, καλώς ή κακώς καταδικάστηκε να πεθάνει. Το ότι επιλέχθηκε η Κύπρος δεν έχει να κάνει με τίποτα φοβερές συνωμοσίες. Απλά είναι το πιο ολιγάριθμο κράτος από τα οικονομικώς "κατεστραμμένα"  της Νότιας Ευρώπης. Αφού πρόκειται να πεθάνουμε ένα κράτος ας είναι αυτό με τους λιγότερους κατοίκους (όσοι σκέφτηκαν τη Μάλτα έπεσαν κοντά αλλά όχι μέσα διότι η Μάλτα δεν είχε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα και πάντως ΚΑΘΟΛΟΥ ορυκτό κι υποθαλάσσιο πλούτο). Τόσο απλά, τόσο κυνικά. Σε ότι αφορά τον τρόπο τώρα, πάλι δεν ξέφυγε από το πλαίσιο των δειλών, αβέβαιων κι ερασιτεχνικών χειρισμών που μας έχει συνηθίσει πια η Ευρωπαϊκή Ένωση (με όλα της τα όργανα). Τι θα πει δηλαδή ποσά μέχρι 100.000 € είναι εγγυημένα και δεν πειράζονται ; Έχω για παράδειγμα 99.500 € στην Τράπεζα Κύπρου και την Πέμπτη 14 Μαρτίου πάω και βάζω άλλα 1.000 €. Αν δεν τα κατέθετα θα είχα σήμερα πάλι 99.500 (και 1.000 στο χέρι για να κινούμαι) ενώ τώρα έχω 60.300 (κούρεμα 40%). όόόόταν ανοίξει η τράπεζα κι ΑΝ μου επιτραπεί να τα αναλάβω και ΤΙΠΟΤΑ για να κινούμαι. Πραγματικά εμπνευσμένο, δε συμφωνείτε ; Αμ, το άλλο. Ατελείωτες συζητήσεις επί ημέρες και νύχτες, κλειστές οι τράπεζες στο Νησί και στην Ελλάδα, ουρές στα ΑΤΜ με πλαφόν που προκαλεί θυμηδία και την ίδια στιγμή υποκαταστήματα της Τράπεζας Κύπρου στην Αγγλία και στη Ρωσία να προβαίνουν (με το αζημίωτο φυσικά) σε αθρόες εκροές τεραστίων ποσών. Τι κέρδισε λοιπόν η ΕΕ με αυτό το νέο "κόλπο" ; Σηματοδότησε την αρχή της εποχής όπου τις διασώσεις χρεοκοπημένων κρατών τις αναλαμβάνουν πλέον οι κάτοικοί τους (με το αίμα τους) κι όχι οι φορολογούμενοι της ΕΕ (με το περίσσευμά τους). "Ξεκούνησε" τεράστια κεφάλαια που λίμναζαν εκεί με την ελπίδα κάτι να προκύψει από τη νέα μοιρασιά τους στις πιο "ασφαλείς" χώρες. Και τέλος βρήκε τρόπο να "φάει κοψοχρονιά" ενεργειακά κοιτάσματα τώρα που η ενέργεια ξανά-έγινε πολύτιμη. Τέλος πάντων ξημέρωσε η "επόμενη μέρα", με την Κύπρο κρεμασμένη στο τσιγκέλι και την αφαίμαξη της να έχει ήδη ξεκινήσει. Κάποια στιγμή θα στραγγίσει όλο το αίμα και τότε απλά θα επιβεβαιωθεί το ΤΕΛΟΣ.

Μήπως το χάσαμε λίγο ;

Λόγω δουλειάς έρχομαι σε επαφή με πολύ κόσμο. Από συζητήσεις έχω εντοπίσει μια "αλύτρωτη" δυσαρέσκεια κατά πάντων, μια κατάσταση "κάτι μας φταίει αλλά δεν ξέρουμε, τι" κλπ. Τα εισοδήματα μειώθηκαν (γενικώς), προνόμια κόπηκαν (άλλα δίκαια, άλλα άδικα), η πρόσβαση στην περίθαλψη δυσκόλεψε πολύ (νοσοκομεία με απλήρωτους-απρόθυμους γιατρούς, χωρίς υλικά και επιλογές, ελλείψεις φαρμάκων, στέρηση ασφαλιστικής ικανότητας σε ολοένα και περισσότερους κλπ) και φυσικά η Ελληνική αγαπημένη συνήθεια, να βάλλουμε εναντίων των ΑΛΛΩΝ πάντα, σε έξαρση. Θα μου επιτρέψετε εδώ μερικές παρατηρήσεις. Κατ' αρχάς ας αναλογιστούμε ότι ζούμε σε μια χώρα που είναι σε έκτη συνεχόμενη χρονιά σε ύφεση. Αυτό σε απλά Ελληνικά σημαίνει ότι από τα όσα (ήδη λίγα) παραγάγαμε κάποτε πλέον παράγουμε ολοένα και (σημαντικά) λιγότερα. Εδώ και λίγα χρόνια (από την είσοδό μας σε επιτήρηση από την Τρόικα) μας ταΐζουν κανονικά οι ξένοι (θυμίζω για όποιον έφαγε τη φτηνή προπαγάνδα ευκαιριακών αρχηγίσκων, ότι έχουμε ένα Δημόσιο που για να παράγει ένα προϊόν που αξίζει 92 δις € το πληρώνουμε 100 δις €). Καλώς ή κακώς (δεν το κρίνω) ο μισθός ενός νεο-εισερχομένου στην αγορά εργασίας είναι πλέον 529 € (αν είναι κάτω των 25 ετών). Από το μεικτό αυτό ποσό πρέπει να γίνουν οι κρατήσεις για την ασφάλεια αυτού του εργαζόμενου ΚΑΙ φόρος από τον οποίο θα πληρωθούν οι συντάξεις που αποκτήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια του πάρτυ. Διότι, εντάξει κύριε ταξίαρχε (για παράδειγμα) πλήρωνες εισφορές για 25 (και πολλά λέω) χρόνια και προσδοκούσες σύνταξη 2.500 €, αλλά με μέσο μισθό πλέον στην Ελλάδα τα περίπου 900 € μεικτά, πες μας πόσους φόρους θέλεις να κρατήσουμε απ' το φουκαρά τον υπο- και ετερο-απασχολούμενο με τις "ευέλικτες" μορφές εργασίας για να συνεχίσεις να παίρνεις τα δυόμιση χιλιάρικα ; Φυσικά κι έγινε διασπάθιση του δημόσιου χρήματος (περιπτώσεις "σκαστής" διαφθοράς, τοξικά ομόλογα Ταμείων κλπ) και φυσικά τα πράγματα θα μπορούσαν να ΜΗΝ είχαν φτάσει εδώ που έφτασαν, ΑΛΛΑ πλέον έχουμε μια νέα πραγματικότητα που είτε μας αρέσει είτε όχι πρέπει να αποδεχτούμε. Δε θα θυμίσω ότι ο γίγαντας λαός με το αλάνθαστο αισθητήριό του αποφάσισε ότι "λεφτά υπάρχουν" που ήταν κι ο ύστατος καταλύτης όλων των μετέπειτα εξελίξεων, μη σπάσει την οθόνη του κανένας απ' όσους διαβάζουν αυτό το σημείωμα. Για να επανέλθω στο θέμα, νομίζω ότι απλά ζούμε τη στιγμή που καταλάβαμε το μέγεθος των αλόγιστων επιλογών μας που συμπίπτει και με τη στιγμή που πρέπει να λάβουμε και τα επίχειρα των επιλογών αυτών. Αλλίμονο αν ήταν ποτέ δυνατόν να μας βγάλουν απ' την Ευρωζώνη ή/και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να "ξεχάσουν" τα 500 δις € (ναι ναι τόσα τους φάγαμε !!!) χωρίς καμία άλλη συνέπεια. Αν ήταν τόσο απλό θα έβγαζε κι η Πορτογαλία κι η Ιρλανδία κι η Ισπανία κι η Ιταλία κ.ο.κ. από έναν τσαρλατάνο τύπου Τσίπρα για Πρωθυπουργό και θα τελείωνε το έργο. Συνεπώς έχοντας στο μυαλό τη ρήση του άλλου μεγάλου παπατζή της Ελληνικής ιστορίας (Παπανδρέου) αφού μας έβαλε σε επιτήρηση : "πρέπει όλοι να στερηθούμε κάτι από τη δουλειά και το εισόδημά μας), πρέπει όλοι να βάλουμε το κεφάλι κάτω, ν' αποδεχτούμε ότι θα θυσιαστούν δυο γενιές (αυτή που είναι στα πράγματα τώρα και τα παιδιά μας), να δουλέψουμε αγόγγυστα όχι για την προσωπική ευημερία του καθενός, αλλά για ένα Εθνικό σκοπό που δε θα είναι άλλος από το να καταστήσουμε βιώσιμο αυτό το επαχθές εθνικό χρέος, ν' αποτινάξουμε από πάνω μας τη μέγκενη των όποιων μνημονίων, μεσοπρόθεσμων κλπ και να δώσουμε μια προοπτική στα εγγόνια μας. Μέχρι τότε, τα είπαμε, "αγανακτήσαμε", διαδηλώσαμε, "το χάσαμε" και λίγο, αλλά πλέον τέλος τα παιχνίδια κι ώρα για σύνεση. Όπως την καταλαβαίνει ο καθένας.