25 Δεκ 2010

Ετεύχθει ημίν σήμερον ο Σωτήρ !

Ναι ρε κουφάλες τροϊκανοί, γεννήθηκε και φέτος ο Χριστούλης. Ξαναγεννήθηκε η ελπίδα για τη σωτηρία μας (κι όχι μόνο της ψυχής). Συνεχίζουμε απτόητοι μέχρι να σας δούμε να κάνετε χωνάκι το μνημόνιό σας και να το βάζετε εκεί που πρέπει (στο καλάθι των αχρήστων, μην παρεξηγηθούμε κιόλας μέρα που 'ναι). Χαρούμενα Χριστούγεννα σε όλους με υγεία, ευτυχία κι ... υπομονή !

23 Δεκ 2010

Συγκινητική επιστολή

ΤΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ

Έκθεση μαθητή του Δημοτικού

Στη συνέχεια δημοσιεύουμε μια πραγματική έκθεση ενός μαθητή του Δημοτικού. Την έδωσε ή ίδια ή μητέρα του, ανώνυμα φυσικά, για να δείξει και στους άλλους γονείς πώς... απέχουν πολύ από τα παιδιά και πώς χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ή σχέση μεταξύ τους. Το θέμα της έκθεσης ήταν: «Τι επιθυμώ πολύ και θα ζητούσα από τον Θεό να μου το δώσει». Η έκθεση του μαθητή είναι απλή, περιεκτική και κυρίως συγκλονιστική!


«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένεια μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές η ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί...

Θέλω τα αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιός θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ό,τι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

Τη δασκάλα πού την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγος της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;» Αυτή απάντησε: «Διάβασε αύτη την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου». Ο σύζυγος αφού τη διάβασε είπε: «Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» Τότε η δασκάλα τον κοίταξε και είπε:
«Αυτή ή έκθεση είναι του γιου μας!..».

10 Δεκ 2010

Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν

Αυτό πάλι τι ήταν με το Μαχμούτ Αμπάς ; Τον και καλά πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής. Προσπαθείς να προσεγγίσεις το Ισραήλ μόλις τα έσπασε με την Τουρκία (στην πολύ βαθιά λογική "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου") και στο καπάκι φέρνεις τον ξεβράκωτο εχθρό του για επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα ; Ωραία εξωτερική πολιτική. Με νοήμα και προοπτική. Δεν αντέχω πάντως και θα το πω. Με το που είδα την εικόνα του πεινασμένου Παλαιστίνιου στο ίδιο ακριβώς βήμα που την προηγούμενη μέρα στεκόταν ο Στρος-Καν, θυμήθηκα μια παροιμία που λένε στο χωριό μου : "εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ' άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια". Πού πάμε και μπλέκουμε ;

Η συνωμοσία της μοβ γραβάτας

Αξιωθήκαμε λοιπόν να το ζήσουμε κι αυτό. Το να έρχονται ένας-ένας μάλιστα οι τροϊκανοί και να μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας. Να με συγχωρείτε αλλά δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς αποσκοπούσαν οι επισκέψεις αυτές. Να μάς ενισχύσουν στον αγώνα μας ; Να απολαύσουν από κοντά τον επιθανάτιο ρόγχο της Ελλάδας ; Και καλά ο Στρος-Καν νόμισε ότι θα κερδίσει πόντους αν έρθει στη μία και ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα όπου ήρθε το ΔΝΤ του και που σε επίσημες εκλογές (Αυτοδιοικητικές) δεν φρόντισε να δείξει καμία αντίδραση (ναι ναι τέτοιοι μακάκες είμαστε). Μας τον "έσφιξε" γερά (ελάτε τώρα καταλαβαίνετε) και έρχεται μετά να "μας πιάσει και το μαγουλάκι". Κι όλο αυτό νομίζει ότι θα το εκτιμήσουν οι Γάλλοι. Τέλος πάντων, καθείς κι ο πόνος του. Ο "όλοι κλαιν" (=Όλι Ρεν) πάντων δε νομίζω να είχε κανέναν ιδιαίτερο λόγο μια που όλη αυτή η φιλολογία για την επιμήκυνση ήταν ήδη γνωστή κι αναμενόμενη μετά το γονάτισμα της Ιρλανδίας. Το εντυπωσιακό πάντως ήταν ότι κι οι τρεις (οι δύο τροϊκανοί) κι ο Γιωργάκης φορούσαν μοβ γραβάτες. Το χρώμα του πένθους. Αν υποτεθεί ότι δεν υπήρχε σοβαρός και προφανής λόγος για την επίσκεψή τους εδώ, μήπως, λέω μήπως, ήρθαν για να μας δώσουν το μήνυμα ότι αρχίζει το πένθος για μια πρώην περήφανη χώρα μέλος της πρώην Ευρωζώνης ;