'Εθνος βολεψάκηδων

Και μέσα στο χαμό των ημερών (προανακριτικές για Παυλίδη, σεισμός στην Ιταλία, επίσκεψη Ομπάμα στην Κων/πολη κλπ) δεν κρατήθηκε ο Καρατζαφέρης και την πέταξε μέσα στη Βουλή. Να μετεγγράψουμε, λέει, τους φοιτητές που επλήγησαν από το σεισμό στην Ιταλία σε αντίστοιχα τμήματα σε Ελληνικά Πανεπιστήμια ! Γιατί έπαθαν,λέει, ψυχολογικά τα καημένα κι από κει που πήγαν να αγοράσουν ένα πτυχίο της επιλογής τους (γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται μην ακούσω τίποτα για άξιους που ατύχησαν και τέτοια χαζά) με παράλληλες διακοπές στην αλλοδαπή, τελικά θα βρεθούν να φοιτούν μέσα στα σπίτια τους και να πάρουν τελικά το πτυχίο που διάλεξαν από την Ελλάδα. Ωραία μπίζνα να προσεταιριστούμε λίγες εκατοντάδες ψηφαλάκια και να ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες στους βολεψάκηδες διότι πολύ απλά αύριο θα πάθουν ψυχολογικά κάτι τουρίστες-φοιτητές που τους έτυχε καμιά πλημμύρα στο μέρος που ήταν, την άλλη θα πάθουν ψυχολογικά κάτι άλλοι που τους έτυχαν κάτι πυρκαγιές εκεί κοντά κ.ο.κ. Ήδη έχουμε υπερ-προσφορά πλήρως απαξιωμένων πτυχίων από κάτι τέτοιες ευκαιριακές μετεγγραφές με ψεύτικα ιατρικά πιστοποιητικά (αρκετές περιπτώσεις ακόμα εκκρεμούν στα δικαστήρια), μένει αυτό λοιπόν για να το αποτελειώσουμε εντελώς αυτό που λέγεται Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Αίσχος !

Για όσους μεγάλωσαν σαν κανονικά παιδιά ...

Βρήκα ένα ωραίο post στο http://bloggingreece.blogspot.com/ και το αναδημοσιεύω ... αυτοβούλως. Απολαύστε το.

Για τούς γεννημένους πρίν από... H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα... Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.Θεέ μου!Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς ναζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ.Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνονταςκουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : PΕίχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Σύνοδος G20

Όπως είναι γνωστό έγινε την περασμένη Τρίτη στο Λονδίνο η συνάντηση (τη λέω εγώ) των ηγετών των 20 πιο ανεπτυγμένων και των πιο δυναμικά αναπτυσσόμενων χωρών του πλανήτη. Κάτι θεαματικό (όπως άλλωστε αναμενόταν) δεν προέκυψε. Αμέσως μετά μαζεύτηκαν στο Στρασβούργο οι ηγέτες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ και σχεδόν ταυτόχρονα οι Υπουργοί Οικονομικών των χωρών της Ε.Ε. στην Πράγα. Αυτό που μ' εξοργίζει είναι αυτή η αφόρητη υποκρισία και το δούλεμα που έχω να υποστώ απ' όλα αυτά τα πανηγύρια. Βάζουν τους λαούς να τραβάνε το ζόρι με την ύφεση, την οικονομική-κοινωνική κρίση κλπ κι αυτοί περιδιαβαίνουν τον πλανήτη και περνάνε ζάχαρη με τα λεφτά μας ! Χώρια η οικολογική επιβάρυνση (έχετε ποτέ αναλογιστεί πόσους τόνους διοξείδιο του άνθρακα παράγει καθένας απ' αυτούς που στήνονται στις οικογενειακές-αναμνηστικές φωτογραφίες το χρόνο με τις ιδιωτικές αεροπορικές του μετακινήσεις ;). Δηλαδή στην εποχή του δορυφορικών τηλεφώνων, του DSL, του tele-conferencing κλπ γιατί πρέπει όλος αυτός ο θίασος να μετακινείται τόσο δαπανηρά ; Δεν μπορούν επιτέλους να καταλήξουν στις κοινοτοπίες τους από μακριά ; Α, και μην ξεχάσω, γιατί είναι της μόδας τελευταία, να σάς προτρέψω να σβήσετε τα φώτα σε καμιά απ' αυτές τις γελοίες "Ώρες της Γης" και να στείλετε και κανένα sms από αυτά που "στέλνουν" 1€ στα παιδιά του Τρίτου Κόσμου.